 |
 |
ا من بمان ، تا همیشه ...
غمها را به خاطرت می ستایم....
غم را می ستایم ... چون تنها یاری بخش من در لحظه های بی تو بودن است و اشک
را که تنها دارایی من است در آنهنگام که تورا در دست ندارم ای بهترین ...
من عاشقم به آنچه که ندارم وهرگز بدست نخواهم آورد. به آنچه که نابود شد و به خاطره ها
پیوست. به آنچه که به راحتی بدست نیامد ولی زود و راحت از دستانم پرکشید و رفت ... به آنچه مرا
از خود بی خود ساخت و به جایی رساند که تنها یاد و خاطره ی اودر ذهن و روانم جای گیرد ....
به آنچه که از هم گسست به آنچه هیچ گاه از ذهنم پاک نخواهد شد و همواره جاوید خواهد بود...
به آنچه که حتی از دورترین نقطه فکرم ، ناگهان ، گریخت.
من مجنونم به آن که بیش از همه زجرم داد و کمتر از همه دوستم داشت . به آن که بدست فراموشیم
سپرد وگریخت . به آنکه از من گسست و از من برید.
من شاهدم بر آن چه که در نیمه های شب خموش و آرام به نام اشک ،گرم و لرزان ، بر گونه ام سرازیر
شد. بر ستمکاری های دنیای دون . بر نیرنگها و فریبهای این تقدیر ناپسند . من دورم از خوشی ها و
شادی ها ، سعادت ها و نیک بختی ها ... من دورم از هرآنچه که خوشبختم سازد بدون تو !!
از آن چه شور و شعف می آفریند و دلها را به زندگی امیدوار می سازد . از آن چه برق اشک شادی ها را
در چشمها منعکس می کند. من خموشم به زیر نگاه های نا اُمید کننده و یأس آلود دیگران در مقابل ستمهای
روزگار . من گریزانم از آفرینش از آن که بوجودش آورد ، درقلبم جایگزینش کرد و بعد یکباره با
پاره ای از قلبم یکجا بُرد. از آن که رنج را آفرید در قبال خوش بختی . خوش بختی را نمی خواهم ،
غمها را به خاطرت می ستایم
 |
 |
